جبران خليل جبران

جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : از يك خود كامه، يك بدكار، يك گستاخ، يا كسی كه سرفرازی درونی اش را رها كرده، چشم نيك رای نداشته باش .


جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : نفرين بر او كه با بدكار به اندرز خواهی آمده همدستی كند. زيرا همرايی با بدكار مايه رسوايی، و گوش دادن به دروغ خيانت است.


جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : برادرم تو را دوست دارم ، هر كه می خواهی باش ، خواه در كليسايت نيايش كنی ، خواه در معبد، و يا در مسجد . من و تو فرزندان يك آيين هستيم ، زيرا راههای گوناگون دين انگشتان دست دوست داشتنی "يگانه برتر " هستند، همان دستی كه سوی همگان دراز شده و همه آرزومندان دست يافتن به همه چيز را رسايی و بالندگی جان می بخشد .


جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : چه بسيارند گل هايی كه از زمان زاده شدن بويی برنياورده اند! و چه بسيارند ابرهای سترونی كه در آسمان گرد هم آمده، اما هيچ دری نمی افشانند .


جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : چه ناچيز است زندگی كسی كه با دست هايش چهره خويش را از جهان جدا ساخته و چيزی نمی بيند، جز خطوط باريك انگشتانش را .


جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : كنار يكديگر بايستيد ، اما نه چندان نزديك هم چنان كه ستون های معبد از هم جدا می ايستند و درختان سرو و بلوط در سايه يكديگر نمی بالند .


جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : بخشش زودگذر توانگران بر تهيدستان تلخ است و همدردي نمودن نيرومندان با ناتوانان، بی ارزش. چرا كه يادآور برتری آنان است .


جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : بسياری از دين ها به شيشه پنجره می مانند. راستی را از پس آنها می بينيم، اما خود، ما را از راستی جدا می كنند .


جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : درختان شعرهايی هستند كه زمين بر آسمان می نويسد و ما آنها را بريده و از آنها كاغذ می سازيم تا نادانی و تهی مزی خويش را در انها به نگارش درآوريم .


جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : زندگی روزانه شما پرستشگاه شما و دين شماست . آنگاه كه به درون آن پای می نهيد، همه هستی خويش را همراه داشته باشيد .


جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : هر گاه مهر به شما اشاره کند دنبالش بروید .
حتی اگر گذرگاهش سخت و ناهموار است .
و وقتی بال هایش شما را در بر می گیرد اطاعت کنید .
حتی اگر شمشیری که در میان پرهایش پنهان است شما را زخمی کند .
و اگر با شما سخن گفت او را باور کنید .
گر چه صدایش رویاهای شما را بر آشوبد چون باد شمال که باغ را ویران می کند .
***
زیرا محبت در همان لحظه که با شما صحبت می کند شما را به صلیب می کشد .
و هنگامی که شما را می پرورد شاخ و برگ فاسد شده را هرس می کند .
و هنگامی که بر فراز بالاترین درخت زندگی تان می رود سر شاخه های نازکی را که
جلوی آفتاب می لرزند نوازش می کند . همان وقت به ریشه هایتان که در خاک فرو
رفته می رسد و ان را در ارامش شب تکان می دهد .
***
چون دسته های درو شده گندم شما را در آغوش می گیرد .
و شمارا می کوبد تا عریان شوید .
و می بیزد تا از پوسته های خود رها شوید .
و می ساید تا مثل برف سفید شوید .
و می ورزد تا نرم شوید .
آنگاه شما را به آتش مقدس می سپارد
تا نان مقدس شوید بر خوان مقدس خداوند .





جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : انسان فـرزانه با مشعـل دانش و حکمت، پيش رفته و راه بشريت را روشن می سازد




جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : هيچکس نمی تواند چيزی را بر شما آشکار سازد ، مگر آنچه که از قبل درطليعه ی ناخود آگاه معرفتتان قرار داشته است


جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : آموختن تنها سرمايه ای است که ستمکاران نمی توانند به يغما ببرند




جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : افکار جايگاهی والاتر از دنيای ظاهری دارند .
چه حقير است و کوچک ، زندگی آنکه دستانش را ميان ديده و دنيا قرار داده و هيچ نمی بيند جز خطوط باريک دستانش.
در خانه نادانی ، آينه ای نيست که روح خود را در آن به تماشا بنشيند




جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : براستی آيا اين خداوند است که انسان را آفريده است يا عکس آن؟
خداوند، درهای فراوانی ساخته که به حقيقت گشوده می شوند و آنها را برای تمام کسانی که با دست ايمان به آن می کوبند ، باز می کند.
نيکی در انسان بايد آزادانه جريان و تسرِی يابد




جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : همه آنچه در خلقت است ، در درون شماست و هر آنچه درون شماست ، در خلقت است.
طبيعت با آغوشی باز و دستانی گرم ، از ما استقبال کرده و می خواهد که از زيبايی اش لذت بريم.
چرا انسان بايد آنچه در طبيعت ساخته شده است از بين برد




جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : شايد بتوانيد دست و پای مرابه غل و زنجير کشيد و يا مرا به زندانی تاريک بيافکنيد
ولی افکار مرا که آزاد است به اسارت در آوريد.
با سالخوردگان و افراد با تجربه مشورت کنيد که چشمهايشان ، چهره ی سالها را ديده و گوشهايشان ، نوای زندگی را شنيده است




جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : شادمانی اسطوره ايست که در جستجويش هستيم.
ظاهر هر چيز بنا بر احساس ما تغيير می کند و به اين خاطر، سحر و زيبايی را در آن می بينيم ، حال آنکه سحر و زيبايی، به واقع درون خود ماست.
آنکه فرشتگان و شياطين را در زيبايی و زشتی زندگی نمی بيند ، به يقين از دانش و آگاهی دور است و روحش نيز تهی از عشق و محبت




جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : انسانيت روح خداوند است در زمين.
در اعماق روح، شوقی است که انسان را از ديده به ناديده ، و به سوی فلسفه و ملکوت سوق می دهد.
آنکه وجود حقيقی خويش را می بيند ، به راستی واقعيت زندگی را برای خود ، بشريت و همه چيز ديده است




جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن : در رنجی که ما می بريم ، درد نه تنها در زخم هايمان ، که در اعماق قلب طبيعت نيز حضور دارد.
در تغيير هر فصل ، کوهها ، درختان و رودها ظاهری دگرگونه می يابند ، همانگونه که انسان در گذر عمر ، با تجربيات و احساساتش تحول می يابد.
در دل هر زمستان ، تپشی از بهار و در پوشش سياه شب، لبخندی از طلوع نمايان است

ندای زندگی وجود من قادر نیست خود را به گوش زندگی وجود تو برساند؛ اما بگذار با هم سخن بگوییم تا احساسا تنهایی نکنیم

هنگامی که مهر می ورزید مگویید: «خدا دردل من است». بگویید: « من در دل خدا هستم».


هنگامی که با این فجایع روبرو می گردم
با رنج فراوان فریاد بر می آورم:
پس زمین ای دختر خدایان آیا انسان واقعی این است؟
و زمین با صدایی رنجیده پاسخ میدهد:
این طریق روح است که تیغ ها و سنگ ها سر راه آن قرار گرفته اند.
این سایه ای از انسان است.
این شب است؛اما صبح خواهد آمد .
در سپیده دم زمین دستانش را برچشمان من خواهد گذاشت
و هنگامی که دستان او از چشمان من به کناری روند؛
خویشتن را خواهم یافت
و جوانی من آرام رو به نزول می رود
و آرزوها بر من پیشی می گیرند
و به مرگ نزدیک می شوم.

نفس خود را هفت بار نکوهش کردم:

اولین بار:هنگامی که می خواستم با پایمال کردن ضعیفان خودم را بالا ببرم

دومین بار:هنگامی که در مقابل کسانی که ناتوان بودند خود را به نا خوشی زدم

سومین بار:هنگامی که انتخاب را به عهده من گذاردند به جای امور مشکل امور آسان و راحت را بر گزیدم

چهارمین بار:هنگامی که مرتکب اشتباهی شدم و خود را با اشتباهات دیگران تسلی دادم

پنجمین بار:هنگامی که از ترس سر به زیر بودم و آن وقت ادعا می کردم بسیار صبور و بردبارم

ششمین بار:هنگامی که جامه خود را بالا می گرفتم تا با سختیها و ناملایمات زندگی تماس پیدا نکنم

هفتمین بار:هنگامی که در مقابل خدا به نیایش ایستادم وآنگاه سروده های خویش را فضیلت دانستم

(جبران خلیل جبران)

جبران خلیل جبران (شادی و اندوه)و آنگاه زنی گفت با ما از شادی و اندوه سخن بگو.
و او (مصطفی)پاسخ داد:
شادی شما همان ادوه بی نقاب شماست.چاهی که خنده های شما از آن بر می آید؛چه بسیار که با اشکهای شما پر میشود.
و آیا جز این چه میتواند بود؟
هرچه اندوه دورن شما را بیشتر بکاود؛جای شادی در شما بیشتر میشود.
مگر کاسه ای که شراب شما را در بر دارد همان نیست که در کوره ی کوزه گر سوخته است؟
مگر آن نی که روخ شما را تسکین میدهد همان چوبی نیست که درونش را با کارد خراشید اند؟
هرگاه شادی میکنید به زرفای درون دل خود بنگرید تا ببینید سرچشمه شادی به جز سرچشکه اندوه نیست.
ونیز هرگاه اندوهناکیدباز در دل خود بنگرید که به راستی گریه شما از برای آن چیزیست که مایه شادی شما بوده است.
پاره ای از شما میگویید شادی برتر از اندوه است وپاره ای دگر میگویید اندوه برتر است
اما من به شما میگویم این دو از همدیگر جدا نیستند.
این دو باهم می آیند؛و هرگاه شما با یکی از آن ها بر سر سفره مینشینید؛به یاد داشته باشید که آن دیگری در بستر شما خفته است..

هنگامی که در سکوت شب گوش فرا دهی خواهی شنید که

کوهها و دریاها و جنگلها با خود کم بینی و هراس خاصی نیایش می

کنند .

جبران خلیل جبران


جبران خلیل جبران

__________________

مرگ(جبران)
[آیا مردن انسان چیزی بیش از برهنه بودن در باد و آب شدن در حرارت خورشید است ؟
آیا قطع شدن نفس غیر از آزاد شدن روح از سرگشتگی مدام است که از زندانش بگریزد
و در هوا بالا رفته و بدون هیچ مانعی به سوی خالقش بشتابد ؟


خدایا به من آرمشی عطا فرما تا بپذیرم:


آنچه را که نمی توانم تغییر دهم.

شهامتی ده: تا تغییر دهم آنچه را که می توانم.

بینشی ده: که تفاوت این دو را بدانم.

و فهمی ده:

که متوقع نباشم تمام مردم دنیا مطابق میل من عمل نمایند.

همچون ستونی از نور در میان خرابه های بابل ، نینوا ، پالمیر و بمبئی ایستاد و در همان حال سرود جاودانگی سر داد :
بگذار زمین هر آنچه را که داده است باز پس گیرد .
زیرا من ، انسان ، پایانی ندارم .

یک بار دستم را از مه پر کردم .
سپس دستم را باز کردم ، بیا و ببین ، مه به کرمی بدل شده بود .
دستم را بستم و دوباره گشودم ، در میان گودی دستم انسانی ایستاده بود ، سیمایی غمگین داشت و به بالا می نگریست .
باز هم دستم را بستم ، وقتی آن را گشودم چیزی جز مه ندیدم .
اما ترانه ای شنیدم در نهایت زیبایی .

هنگامی که در سکوت شب گوش فرا دهی خواهی شنید که

کوهها و دریاها و جنگلها با خود کم بینی و هراس خاصی نیایش می

کنند .

جبران خلیل جبران

تاسف بر ملتی که از دین به خرافات ، از کوچه باغهای روستا

به تنگ و باریک شهر و از خرد به منطق روی آورد !

تاسف بر ملتی که خردمند آن مهر سکوت بر لب نهاده ،

قهرمانش کور است و هواخواهانش یاوه گویانی بیش

نیستند !

تاسف بر ملتی که جز به هنگام تشییع جنازه بانگ بر نمی

آورد ، جز هنگام غم مناعت ندارد و تا آن هنگام که گردنش زیر

لبه شمشیر نرفته است صبر بر قیام روا می دارد .
____



خانه ام مي گويد : ترک ام مکن که گذشته ات در من نهفته است.

راه نيز مي گويد: در پي من بيا که آينده ات منم .

اما من به خانه و راه مي گويم : مرا گذشته و آينده اي نيست .اگر بمانم ، در ماندنم رفتن است و اگربروم ، در رفتنم ماندن،

که تنها محبت و مرگ ، همه چيز را دگرگون توانند کرد.
__________________
((تنها یک بار از سخن باز ماندم وقتی مردی از من پرسید :شما کسیتید؟)) جبران خلیل جبران



در رنجی که ما می بريم ، درد نه تنها در زخم هايمان ، که در اعماق قلب طبيعت نيز حضور دارد.
در تغيير هر فصل ، کوهها ، درختان و رودها ظاهری دگرگونه می يابند ، همانگونه که انسان در گذر عمر ، با تجربيات و احساساتش تحول می يابد.
در دل هر زمستان ، تپشی از بهار و در پوشش سياه شب، لبخندی از طلوع نمايان است
جـبـرا ن خـلـيـل جـبـرا ن

.
تو آن سوي آتش ايستاده‌يي
و لبخند مي‌زني...
و لبخند تو آنقدر بها دارد
که به خاطرش از آتش بگذرم،
من طلا خواهم شد،
مي‌دانم...
جبران خليل جبران

جبران خلیل جبران

در میان صداها زنی جلو آمد و به او سلام داد و گفت:
ای پیامبر خدا، ای در جستجوی برترین آرمان. زمانی دراز به دنبال کشتی ات مسافتها پیموده ای.
و اکنون کشتی ات آمده است و تو به ناچار باید بروی.
اما پیش از آنکه ما را ترک کنی از تو می خواهیم که با ما سخن گویی، از آن حقیقت ها که دریافته ای...
اینک ما را با خویش آشنایی ده و هر آنچه تو را از حقایق میان مرگ و زندگی نشان داده اند با ما در میان گذار.
و او پاسخ داد:
ای مردم اورفالیس، من از چه سخن توانم کرد مگر آنچه هم اکنون در روح شما جاریست


خداوند به شما روحی بالدار بخشیده است تا با بال هایش به بلندای سپهر بی پایان مهر وآزادی پر کشید

آیا جای اندوه نیست که بال های خود را با دست های خویش کنده و رنج خزیدن روی زمین را بر روح خویش فرو می آورید؟

(جبران خلیل جبران)
__________________
ای هستی آگاه که پنهان از دیده ای، در جهان هستی و برای جهان هستی! تو می توانی صدایم را بشنوی زیرا تو درون منی و تو می توانی مرا ببینی زیرا تو بصیری؛ لطف کن و درون من دانه ای از حکمتت بکار تا در جنگل تو ببالد و از میوه های تو بیاورد. آمین!
جبران خلیل جبران
__________________


اگر زیبایی را آواز سر دهی ، حتی در تنهایی بیابان ، گوش شنوا خواهی یافت. (خلیل جبران)