تا سراي او

[size=18]مراقبه چیست ؟[/size]


واژه ی (( مراقبه )) از ریشه ی لاتین به مفهوم (( التیام بخشیدن )) مشتق شده است .

ما در دنیای آشفتگی ها و اغواگری ها زندگی می کنیم . پیکان نوک تیز خواهش ، ولع ، امیال حیوانی ، شهوت ، غرور ، نادانی ، خشم ، کینه و آزمندی بارها و بارها روحمان را نشانه می روند . روح ما نشان از زخم های بیشماری دارد . این جراحات نیازمند التیام یافتن هستند و برای این منظور ، سکوت درمانگر خوبی است .

اگر می خواهیم التیام بیابیم ، پاک شویم ، وارسته گردیم و برای پرداختن به کارهای روزمره نیرومند شویم ، هر روز باید در اقیانوس سکوت فرو رویم . با وجود آنکه بسیاری از مردم مراقبه را هنری دشوار می دانند ، اما در واقع کاری بسیار ساده است . در حین مراقبه توجه ما به پدیده های جاودانه جلب می شود و زمانی بر آنها معطوف باقی می ماند . در هر یک از ما قلمروی صلح ، قدرت و کمال وجود دارد . با تمرین می توانیم وارد این سرزمین شویم و با خداوند ارتباط بر قرار کنیم . در این حالت به آن نیروی بی زوال آگاه می شویم ، به آرامشی شگفت انگیز می رسیم و در می یابیم که همه چیز کامل است و در جای خود قرار دارد .

برای آنکه بدانیم مراقبه چیست باید به درون خود برویم ، چنانکه سادو واسوانی گفته است : (( فرو بروید ، عمیق تر و عمیق تر ! ))

هیچ کس دیگری نمی تواند چنین کاری برای ما انجام دهد . لازم است که خودمان این کار را انجام دهیم . ما باید هیاهوی ذهن سرکشمان را آرام کنیم ، لازم است خود را از غرور ، امیال ، خودخواهی ، بی بند و باری و رخوت برهنه کنیم .

ضروری ست تا حجاب ها را یکی یکی پس بزنیم تا به نهفته ترین ژرفای وجودمان برسیم ، تا به آن نور ناب سفید دست بیابیم و لمسش کنیم .

ابتدا باید زباله ها را از ذهن بیرون بریزیم . ریشی های بزرگ در هند باستان چنین آموزش می دادند : (( هر کس همان گونه است که فکر می کند ، پس مراقب افکار خود باشید . ))

اسقف فولتن جی. شین در این باره گفته است : (( ذهن همچون ساعتی پیوسته در حال کار کردن است و باید هر روز با اندیشه های خوب آن را کوک کرد . ))

ذهن خود را سرشار از اندیشه های عالی کنید . متاسفانه ذهن های بی شماری وجود دارند که لبریز از افکار زیان بخش و خطا هستند . افکاری که نمی گذارند زندگی سالم ، شاد و موفقی داشته باشیم .

بیشتر اوقات ما به افکار خود توجه کافی نمی کنیم . می گوییم : (( بگذریم ، این فقط یک فکر است . )) اما هرگز نباید از یاد ببریم که افکار چنان نیرومند هستند که زندگی ما را می سازند . با همین افکار است که زندگی و آینده ی خود را بنا می کنیم . مردم ستارگان و تقدیر را مقصر می شمارند . جان الیور هوبس می گوید : (( مردم خطا های زندگی خود را جمع می کنند ، از آن هیولایی می آفرینند و نامش را سرنوشت می گذارند . ))

تقدیر ثمره ی بخت و اقبال نیست ، بلکه حاصل انتخاب است . ما هر روز خودمان سرنوشت خود را با افکاری که در سر داریم ، می سازیم . یک فکر اگر پیوسته در ذهن نگه داشته شود ما را به کنش وا می دارد . کنش نیز هنگامی که تکرار شود به عادت تبدیل می گردد و این عادت های ماست که شخصیت ما را شکل می دهد و این شخصیت ماست که سرنوشت ما را تعیی می کند . بنابر این اگر بخواهیم که سرنوشت خود را تغییر دهیم ، باید از افکارمان آغاز کنیم ، الگو های فکری خود را دگرگون سازیم و ذهنمان را از غباری که طی سالیان دراز در آن انباشته ایم ، بروبیم . ذهن ما نیاز دارد که از شهوت ، نفرت ، طمع ، تعصب ، غرور ، خود پسندی ، خود بینی ، مال اندوزی ، حسد ، کینه و آزردگی زدوده شود .

مراقبه نیز مانند تمامی تجربه های معنوی ، چیزی نیست که بتواند از بیرون به ما القا شود . این حقیقت دارد که در مراحل ابتدایی رازگشایی معنوی ، زندگی بیرونی تا حد زیادی زندگی درونی ما را می سازد . تمامی آنچه فکر و احساس می کنیم ، آنچه می خوانیم و می شنویم و آنچه انجام می دهیم و می گوییم در لحظات سکوت ما بازتاب می یابد . از این رو باید به شدت مراقب زندگی بیرونی خود باشیم . ما باید همچون نگهبانی از افکار و احساسات ، آرزوها و تمنا ها ، گفتار و کردارمان پاسداری کنیم .

مراقبه ، نگریستن به درون از میان دریچه ای تازه گشوده در ذهن است . چنین نگرشی ذهن را از تمامی موضوعات بیرونی پس می کشد و به سوی او هدایت می کند ؛ همان کسی که ریشی ها اکامواد ویتیام می خوانندش ، کسی که یکتاست و حقیقت مطلق است . مراقبه ، زیارتی درونی برای دریدن لایه های دروغین و غیر واقعی ، یکی پس از دیگریست . بنابر این زیارت ، روند نفی کردن است : نه ، نه ! این نیست ، این نیست ! هیچ یک از اینها الهی نیستند : من فقط در طلب اویم !

زایر ، مرحله به مرحله بیشتر و بیشتر وارد سکوت می شود . در سکوت است که انسان راز آزادی حقیقی را در می یابد . در سکوت کشف می کند او آفریده ای محدود به زمان و مکان نیست ، بلکه بر عکس فرزند ابدیت است و ابدیت اینجا و در اکنون است . او آنگونه که فکر می کند مخلوقی منزوی نیست ، بلکه همچون موجی ژرف و بیکران است . آدمی با تمامی زندگی و آفرینش یکی ست ؛ او در همه هست و همه در اویند .

بیایید زمانی که در سکوت نشسته ایم به جهانی بیندیشیم که بسیار همانند این جهان است ، اما از تمامی آشفتگی ها و هرج و مرج ها رهاست . جایی که همه چیز در آن فقط برای عشق انجام می پذیرد ، جایی که همه از صمیم قلب دست کمک به سوی همدیگر دراز می کنند ، جایی که همه چیز به شیوه ای کاملا" موزون در مسیر صحیح خود و در زمان درست قرار دارد . هنگامی که چنین تصور کنیم حضور کامل و آرام خداوند را در می یابیم که همچون رودخانه ای جاودانه در زندگی ما جاریست .

در این سفر به سوی بی نهایت ، برخورداری از تبرک و راهنمایی یک آموزگار معنوی یا یکی از مردان خدا _ آنانکه زندگی ، کردار و تمامی وجودشان در راه پروردگار است _ سودمند می باشد . چنین افرادی را معلم یا گورو می نامیم . چنین فردی یک فرد وارسته ، نورانی و چنان که سادو واسوانی گفته است ، بهتر از هزاران انسانی ست که هزاران کتاب خوانده اند . اگر شما بخواهید که پرده از راز برگیرید _ همان رازی که آن را خدا می نامیم _ بروید و در جست و جوی کسی بر آیید که خالص ، مقدس و وارسته باشد . با تبرک چنین کسی شما به سادگی می توانید در مسیری گام بردارید که اوپانیشاد ها آن را (( لبه ی تیغ )) می نامند .

من برای رشد در زندگی درونی ، یا همان زندگی معنوی ، نیازمندم که دنیای سرشار از هیاهو و تنش بیرون را ترک کنم . هر روز باید زمانی را _ حداقل یک ساعت _ در سکوت بگذرانم . در بیشتر موارد شاید ابتدا یک ساعت ساکت نشستن دشوار باشد . پس بهتر است که تمرین سکوت را حدود یک ربع ساعت و چهار بار در روز انجام دهیم .

زمانی که در سکوت می نشینم ، چه چیزی را می فهمم ؟ ممکن است در کنج خلوتی در باغ یا ساحل رودخانه به دور از جماعت سرسام زده به سکوت بنشینم . اما به محض آغاز مراقبه می فهمم که غوغا و هیاهوی دیگری مرا فرا گرفته است . زیرا هیاهو دوگونه است : بیرونی و درونی . دوری کردن از هیاهوی بیرونی آسان است : در هر کجا مکانهای خلوت و آرامی وجود دارد که همهمه و هیاهوی شهر را راهی به آنجا نیست . اما خاموش کردن هیاهوی درونی کاری بس دشوار است : غوغای اندیشه های ستیزنده .

داستان زیبایی درباره ی گورو ناناک استاد بزرگ راه سکوت نقل شده است . روزی یک پیشوا ی روحانی به او می گوید : (( تو از یگانگی تمامی ادیان سخن می گویی و ادعا می کنی که مسلمان و هندو ها هردو نزد خداوند عزیز هستند ، چون همگی ما بندگان او هستیم . پس با من بیا و خدا را به شیوه ی ما عبادت کن ! )) گورو پیشنهاد او را با رویی گشاده می پذیرد . مرد روحانی شیوه ی نیایش خود را به مرد قدیس می آموزد ، سپس به عبادت کردن می پردازد ، اما پس از چند لحظه متوجه می شود که گورو ناناک ایستاده و به او می نگرد ، پس با لحنی معترضانه می گوید : (( چرا مانند یک تکه چوب آنجا ایستاده ای و عبادت نمی کنی ؟! )) مرد قدیس لبخندی زده ، به نرمی پاسخ می دهد : (( برادرم ، اگر تو فقط به عبادت مشغول بودی من نیز همین کار را می کردم اما افسوس ، هنگامی که ذکر های مقدس بر لبانت جاریست ، فکر تو در طویله ، جایی که مادیانت در حال زائیدن کره ای ست پرسه می زند و تو دغدغه ی رنگ پوستش را داری و آرزو می کنی که ای کاش سفید باشد ! ))

چه کار باید بکنم ؟ هیچ ! بگذار فقط در سکوت بنشینم و همچون تماشاگری ساکت نظاره گر صحنه های متغیر ذهن ناپایدارم باشم . بگذار مانند سال ها پیش که در سالن تئاتری می نشستم و نمایش را می دیدم ، آرام بنشینم . بازیگران روی صحنه ظاهر می شدند ، نقش های ویژه ی خود را ایفا می کردند و سپس ناپدید می شدند . به تماشای نمایش ادامه می دادم ! بگذار اینک نیز به تماشای افکاری که از اعماق ناشناخته به صورت صفی بی انتها هجوم می آورند ادامه دهم . گویی آنها افکار من نیستند و مرا با آنها هیچ کاری نیست . آنها می آیند ؛ اجازه می دهم که بیایند . آنها به زودی عبور خواهند کرد و اکنون فضای وارهیده ی ذهن من پاک تر و شفاف تر از گذشته خواهد شد . آنها پلشتی ها و آلودگی هایی هستند که در یاخته های ذهن من طی سالیان دراز ، یا شاید هم تمامی عمر انباشته شده اند . اگر این ناپاکی ها شسته شوند ، تمامی شالوده های شادمانی از آن من خواهد بود . بوی نامطبوعی که در این روند بر می خیزد ، نه مرا می رماند و نه ذهنم را مشوش می کند .

طی این دگرگونی ، ذهن پاک و آرام خواهد شد ؛ صاف مانند سطح دریاچه ای در یک روز آرام و بدون باد . چنین ذهنی به منبعی وصف ناشدنی از شادمانی و آرامش تبدیل خواهد شد . این عبارت تاثیر گذار در اوپانیشاد آمده است : (( ذهن ، تنها عامل اسارت انسان و همچنین یگانه وسیله ی رهایی اوست . ))

هنگام سکوت باید بیاموزم که آرام باشم و هیچ کاری نکنم . یک عارف انگلیسی می گوید : (( انسان هرچه بیشتر کار کند ، بیشتر وجود دارد و زندگی می کند و پرداختن هرچه بیشتر او به زندگی روزمره موجب شده است که خدا کم تر در کنارش باشد و با او زندگی کند . ))

باید آرام باشم و هنر جدا کردن خود را از تغییر حالت های ذهن بیاموزم ؛ از پرواز ذهن که سریعتر از جت های پر شتاب به دورترین مکان انجام می گیرد .

یک تمرین بسیار ساده و موثر این است که ذهن را به شکل اتاقی تصور کنیم . بگذارید گوشه ای از این اتاق را انتخاب کنم و آن را بروبم . سپس در آن کنج بنشینم و به بازیگوشی های عجیب و مضحک ذهن خود بنگرم . فقط اگر بتوانم ارتباطم را با آنها قطع کنم ، خواهم توانست خود را از اسارت ذهن برهانم . باید منیت ستمگر خود را در هم بشکنم که یگانه مانع میان من و خداست . آنگاه به هوشیاری واقعی دست می یابم و قلبم در کشاکش کار های روزمره بر آن یگانه ی حقیقی متمرکز خواهد بود .

اکنون تمرین بعدی می تواند بسیار مفید باشد . هر بار که در سکوت نشسته ام و ذهنم همچون پرنده ای به پرواز در می آید ، آن را به سرعت و نرمی به درگاه الهی باز می گردانم . اگر ساعتها کاری بیش از بازگرداندن ذهنم نزد خداوند _ هر بار که او دورتر پرواز می کند _ انجام ندهم ، باز هم وقت خود را بیهوده هدر نداده ام . به تدریج ذهنم آرام می گیرد و من طعم شیرین نشستن در سکوت را خواهم چشید .

در حالی که رد سکوت نشسته ام نام مقدس او را تکرار می نمایم ، یا بر جنبه های حقیقت الهی و یا رویداد های مقدس تمرکز می کنم . این حقیقت دارد که خداوند بی نام است اما قدیسان ع او را با نامهای بیشماری می خوانند . هر کدام از آنها را که برای شما دلنشین است ،انتخاب کنید. بارها و بارها آنرا تکرار نمایید ، اما نه فقط با زبانتان ، بلکه آنرا با چشمانی لبریز از اشک تکرار کنید ، تا آنجا که می توانید ، تا آن اندازه که بیش از آن دیگر نتوانید ، تا زمانی که از خودتان غافل شوید ، تا هنگامی که منیت شما محو گردد و در پیشگاه محبوب ابدی حضور یابید .

ابوسعید کسی بود که اشعار کفرآمیز می سرود و سروده های او نزد مردم عامی عربستان قدیم شهرت بسیاری داشت . روزی فردی آگاه به سراغش آمد . او پس از آشنایی با این مرد از شهرت خود چشم پوشید و در دامان آن آموزگار معنوی پناه گرفت . استاد به او گفت : (( ابوسعید ، تمامی یکصد و بیست و چهار هزار پیامبر فرستاده شدند تا فقط یک کلمه را موعظه کنند . آنها مردم را به سوی (( الله )) خواندند تا خود را وقف او نمایند . آنان که این کلمه را فقط با گوش خود شنیدند از گوش دیگرشان خارج شد ، اما آنها که این کلمه را با روح خود شنیدند ، آن را بر روحشان حک کردند و این کلمه تمامی وجود آنان شد و چنان مجذوب آن گشتند که دیگر از هستی خود آگاهی نداشتند . ))

من گاهی اوقات فکر میکنم که نام الهی همانند دری بسته است . اگر فقط بتوانیم آنرا بگشاییم ، ما نیز در پیشگاه جاودانه محبوب خواهیم شد . . راه گشودن این در ، راه عشق است .

ما همچنین می توانیم بر نشانه های الهی مراقبه کنیم . این نشانه می تواند فردی مقدس یا یکی از مردان خدا باشد ، گرچه خداوند بی شکل است . یکی از این نماد ها را انتخاب کنید و تجسم نمایید و بر آن مراقبه کنید . در هر حال نباید به این نشانه ها وابسته گردید ، چرا که سر انجام باید تمامی آنها را پشت سر بگذارید .گفته های میستراکهارت در این زمینه مهم هستند : (( آنکه در جست و جوی خدا در اشکال جایگزین است ، نه تنها به خدا نمی رسد ، بلکه او را انکار می کند . ))

بر همان شکلی که خدا را احساس و تجسم می نمایید مراقبه کنید ، سپس آن را پشت سر بگذارید . اینک به مرحله ای گام بگذارید که آن بی شکل را ملاقات کنید !

بودا از پنج نوع مراقبه سخن می گوید :

نخست ، مراقبه ی عشق است چنان که قلب خود را به گونه ای بپرورانیم تا شادمانی تمامی موجودات زنده حتی دشمنانمان را آرزو کنیم .

دوم ، مراقبه ی شفقت است چنان که به رنج تمامی موجودات هستی بیندیشیم ، آنگونه که اندوه و تشویش آنها در خیالمان جان بگیرد و حس شفقت و همدلی نسبت به آنان در درونمان بیدار شود .

سوم ، مراقبه ی شادمانی است چنان که به فکر بهروزی دیگران باشیم و از شادمانی آنها شاد شویم .

چهارم ، مراقبه بر ناپاکی هاست چنان که به پیامد های شیطانی گناه و گمراهی بیندیشیم .در این نوع مراقبه درک می کنیم که خوشی های آنی چه اندازه حقیر هستند و می توانند چه عواقب مصیبت باری به بار آورند .

پنجم ، مراقبه ی متانت و بزرگواریست ، چنان که از عشق و نفرت ، ظلم و جور ، فقر و غنا فراتر رویم و به سرنوشتمان با آرامشی منصفانه و صفا و آسودگی کامل بنگریم .

مراقبه باید با زندگی روزمره و کار آمیخته شود ، زیرا نباید وظایف و تعهدات کاری خود را بری مراقبه زیر پا بگذاریم . گرچه لازم است مدتی از دنیا چشم بپوشیم و سراپا خود را وقف خداوند کنیم ، اما پس از چندی باید به کارهای روزانه بازگردیم و انرژی الهی را در آنها جاری کنیم . چنین کاری جهان را متبرک خواهد کرد . از طریق چنین کاریست که خدا خود بر زمین نازل خواهد شد . کار حقیقی پلی بین خدا و انسان است . پس بیایید با یک دست دامن نیلوفرینش را چنگ بزنیم و با دیگری به وظایف روزانمان بپردازیم .

سوال این است که چگونه می توانم خدا را در میان کارهای متنوعی که انجام می دهم ، یاد کنم ؟ اگر هنگام دعا کردن می توانیم به موضوعات دنیوی فکر کنیم ، چرا نتوانیم هنگام انجام کارهای دنیوی به خدا فکر کنیم ؟

1 _ سکوت کنید ! در هر لحظه تا آنجا که می توانم در بین کارهای روزانه ، در میان توفان و هیاهوی کارهای روزمره بگذارید دمی درنگ کنم و قلبم را در گفت و گویی صمیمانه با خدا التیام بخشم . بگذارید چنان با او صحبت کنم گویی با مادر عزیز یا دوست مهربانم حرف می زنم . نباید دقیقا" کلماتم را از پیش آماده کنم ، یا ضرورتی ندارد که حتما" آنها را از کتب مقدس نقل نمایم . آنچه به خدا می گویم باید به صورتی طبیعی و خود به خود باشد و از خلوص و سادگی قلبم نشات بگیرد و جاری گردد .

روزی هنگامی که سادو واسوانی در بستر بیماری به سر می برد ، واژه های زیر بر لبانش جاری شد:

خدایا ،

قلبم تشنه ی نور

و عشق توست !

هر روز در افکارم و آرزوهایم

به سوی من بیا .

در رویاهایم ، در خنده ی نشسته بر لبانم

و در اشک چشمانم به سوی من بیا .

در عبادت و کارم ، در زندگی و مرگم ،

به سوی من بیا .

تو با من باش با رحمت و عشقت .

به هنگام آزمون در برابر وسوسه ها بگذارید فریاد بر آورم و خدا را بخوانم ، بگویم : (( کمکم کن ! ای یاریگر بی یاوران ! )) حتی هنگامی که پایم می لغزد ، بگذارید دستانم را به سوی او دراز کنم و بگویم : (( پروردگارا ! مرا از خاک برگیر ! )) زمانی که مشغول انجم وظایف معمولی خود هستم بگذارید از خدا بخواهم تا در کنار من و با من باشد . این چنین است که هر عمل کوچکی به رابطه ای با او تبدیل می شود ، اویی که هیچ نیازی به دعاهای ما ندارد ، اما بسیار مشتاق پذیرفتن هدیه ی عشق است .

آشنایان درگاه خداوند قلب های خود را به سوی شیرینی عشق سوق می دهند . آرام باشید و بگذارید آرامش الهی در شما جریان یابد ! فقط هنگامی روح به آرامش می رسد که انسان کارهایی بر اساس حقیقت انجام دهد و جسم و ذهن او نیروی صبر و شکیبایی را داشته باشد .

2 _ آرام باشید ! اجازه دهید کاری نکنم که آرامش ذهن و قلبم بر هم بریزد . بگذارید زندگی روزانه ام را به گونه ای تنظیم کنم که آرامش درونم را تقویت کند ، نه آنکه آرامش را از وجودم براند . بنابر این اجازه دهید از کار شدید دوری کنم و در انجام هیچ کاری شتاب نداشته باشم . بگذارید با متانت ، آرامش و عشق به کارم بپردازم و اینچنین ذهن و قلبم را بر درگاه نیلوفرین خداوند پیشکش کنم . آن هنگام است که روح من نیز نیرومند می شود و همه ی دنیا به رویم می خندد .

3 _ به جست و جوی خدا بر آیید ! در حین کارهایم _ آری ، حتی در میان پرستش و نیایشم _ بگذارید بارها و بارها دمی به اتاقک قلبم سری بزنم و در آنجا با خدا صحبت کنم ، بر جمال زیبایش خیره شوم ، و بر دامن نیلوفرین او چنگ بزنم . بگذارید هرازگاهی در سراسر شبانه روز چنین کنم . به راستی این لحظات کوتاه دیدار درونی با خداوند متبرک هستند ، آن زمان که به ژرفای روحم نفوذ می کنم ، همه ی آنچه را که دارم و هستم به او تقدیم می کنم و او را برای رحمت جاودانه و مهربانی عاشقانه اش شکر می گویم .

ممکن است این کار طی یک روز ، یک هفته و یا یک ماه انجام پذیر نباشد ، اما هیچ چیز برای هر که با ایمان و اعتقاد در راه ابیاسا _ راه تمرین _ گام بر می دارد ، ناممکن نیست . مگر نه اینکه در گیتا آمده است :

هر اندازه که دشوار و غیر ممکن به نظر برسد ،

تو ای آرجونا ! هنوز می توانی به آن نایل شوی .

پس با عظمی راسخ و اخلاصی از صمیم دل ،

قدم در راه ممارست بگذار !

همانگونه که چینی ها می گویند : (( سفری هزار فرسنگی فقط با یک گام آغاز می شود . ))

ممکن است که ما از هدف بسیار دور باشیم ، اگر فقط یک گام در راه درست برداریم ، در آن مسیر پیشرفت خواهیم کرد . با هر قدمی که در راه رسیدن به خدا بر می داریم ، خدا یکصد قدم به ما نزدیکتر می شود . از این روست هنگامی که فکر می کنیم در جست و جوی خدا هستیم ، در حقیقت این خداست که در جست و جوی ماست .

مسیح چه گفت


اینک ، من بر آموزش سه گانه ی مسیح (ع) به حواری محبوب خود پطروس ، هنگامی که سوار بر قایقی بودند ، متمرکز می شوم . در این آموزش مسیح حاصل و نتیجه ی تمرین سکوت و مراقبه را بیان می دارد .

1 _ (( پطروس کمی از زمین دور شو ! )) این سخن بدان مفهوم است که ما از زمین و زمینی نیستیم . خود را از زمین وارهانید . نگذارید که زمین _ خوشی ها ، دارایی ها و قدرتش _شما را اسیر خود کند . زمین را ترک بگویید و بدانید که شما فرزند روح القدس هستید .

2 _ (( در اعماق غوطه ور شو ! )) این سخن بدان مفهوم است که به درون خود ، به اعماق بروید . او در اعماق درون شما حضور دارد ، آنکه سرور و خدای ماست . به اعماق بروید و عشق ، فرزانگی ، اقتدار ، سرور و آرامش او را بنگرید . در اعماق درونتان با آن تنها ، تنها باشید و بگذارید که عشق و شفقت او سراسر وجودتان را پر کند .

3 _ (( تور خود را برای گرفتن ماهی بگستران ! )) این سخن بدان مفهوم است که قلبهای خود را بگشایید تا گنج های ارزشمندی را دریافت کنید . گنجهایی که خداوند به وفور به آنان که برای دیدارش راهی سفر پر خطر به اعماق درون می شوند ، می بخشد . این موهبت ها را دریابید ، سپس اوقات خود را در راه خدمت به آنانی که رنجور و دردمند هستند ، صرف کنید تا همچون مجرای رحمت خداوند برای این دنیای آشفته باشید .

بخش سوم


تا زمانی که حتی یک موجود ،

هوای زندگی را تنفس می کند ،

شما زنده هستید .

اگر با گلها و درختان یکی باشید ،

تا زمانی که حتی

یک برگ در باد می رقصد ،

شما زنده هستید .

آری ، شما نامیرا ، ابدی

و فنا ناپذیر می باشید !

چگونه پیشرفت کنم

چگونه پیشرفت کنم


در اینجا چند ( رهنمود ) که اجرای آنها نیاز دقت موشکافانه ندارد ، آمده است . مراقبه ، شخصی ترین تجربه ای است که بر ژرف ترین و حقیقی ترین بخش وجود هر فرد تاثیر می گذارد .

هر کسی به شیوه ی خود مراقبه می کند ، زیرا که (( روح آدمی به سوی آنجا که می خواهد ، روان می شود . )) آنکه گام در راه مراقبه می نهد ، به یک زایر معنوی مبدل می شود که همواره در حرکت است و پیوسته مشتاق فرو رفتن عمیق و عمیقتر در وجود خود می باشد ، تا آنجا که خود را در آن روشنایی سفید و ناب گم کند . در اینجا فقط به آوردن چند پیشنهاد عملی برای گام نهادن در این راه می پردازیم .

1 _ اتاق یا گوشه ای ساکت را انتخاب کنید ، جایی که بتوانید هر روز بدون مزاحمت زمانی را در آن بگذرانید . چنین مکانی بهتر است دور از صدای تلفن و دارای نور ملایم باشد .

2 _ توصیه می شود تا آنجا که ممکن است صبح ها زود بیدار شوید ، هنگامی که هنوز خورشید طلوع نکرده باشد . سه ساعت پیش از طلوع خورشید را برهما _ ماهورات می نامند که به ویژه زمانی مناسب برای مراقبه است . در آن هنگام فضا بدون تنش و آرام می باشد ، بدن سرحال و آسوده و ذهن هوشیار است ، در حالی که بیش از اندازه نیز فعال نیست . غروب نیز برای مراقبه زمانی مناسب به شمار می آید . در هر حال اگر مراقبه در این اوقات برای شما ممکن نیست ، می توانید خودتان زمان مناسبی را تعیین کنید .

3_ اگر هنگام مراقبه احساس خستگی و خواب آلودگی کردید ، نوشیدن یک فنجان چای یا قهوه ، قدم زدن برای مدتی کوتاه و یا انجام نرمش های سبک موثر است .

4 _ مراقبه بهتر است هر روز در زمان و مکانی معین انجام شود . این شیوه به تدریج به شکل عادتی در می آید که موجب می شود با نزدیک شدن ساعت مقرر خود به خود در حالت مراقبه قرار بگیرید .

5_ مراقبه باید زمانی انجام شود که بدن خسته نباشد و دست کم دو ساعت از غذا خوردن گذشته باشد .